übersexy

Mensen die geregeld mijn blog lezen, zullen ondertussen al wel weten dat ik een zwak heb voor Queens of the Stone Age en dan in het bijzonder Josh Homme.

Nu vond ik hun laatste album Era Vulgaris 'meer van hetzelfde'. Het leek wel of QOTSA getroffen was door het 'Coldplay'-virus. Toch staat er een nummer op dat ik ongelooflijk sexy vind, namelijk Make it Wit Chu. Het heeft meteen mijn ab-so-lute nummer 1 - Terrorist Flower van Mauro & The Grooms - van de troon gestoten.

Het nummer klinkt niet alleen sexy, het 'leest' ook sexy. En als je dat niet gelooft, lees de lyric dan maar eens.

liefde met een grote L

Iedereen is al wel eens tot over zijn oren verliefd geweest op iemand. Daar ben ik zeker van. Mensen die zeggen dat dat niet zo is, die liegen dat ze zwart zien. Ik zelf ook...Verliefd zijn op iemand is big fun, maar het wordt minder als 'verliefd zijn op' overschakelt op 'houden van'.

Grote liefdes vergelijk ik met het perfecte paar schoenen. Je loopt in een winkelstraat en je bent niet echt op zoek naar iets nieuws, maar ach...als je iets tegenkomt dat je aanstaat, dan zal je dat waarschijnlijk wel kopen. Opeens zie je iets wat je aandacht trekt. Het mooiste paar schoenen dat je ooit hebt gezien. Maar op het prijskaartje dat eraan hangt, staat het hoogste bedrag dat je ooit voor een paar schoenen hebt gezien. Je laat ze dan ook maar mooi staan waar ze staan en je loopt verder.

De weken gaan voorbij en nog steeds denk je aan die schoenen. Op een dag beslis je dan ook dat je ze gaat kopen. Je kan niet anders, je voeten smeken "Koop ze!!". Maar als je bij de winkel aankomt, zie je ze niet meer staan. Iemand anders is met je prachtige schoenen gaan lopen. Tja, je had er maar wat vroeger moeten bijzijn. Je vindt het enorm jammer, maar toch ben je er rotsvast van overtuigd dat je andere schoenen zal vinden.

Dat blijkt niet zo simpel te zijn. Elk paar schoenen dat je daarna te zien krijgt, vergelijk je met dat ene paar. Ofwel is de hak niet hoog genoeg. Ofwel is het model te lomp. Ofwel staat de kleur je niet aan. En zo af en toe - ook al wil je het niet - word je met dat ene perfecte paar geconfronteerd, nét als het wat beter gaat met je schoenenverdriet. Het begint weer van nul en je begint weer te hopen dat je ooit die schoenen eens kan kopen.

Je vrienden beginnen je te overhalen. Ze zeggen dat het maar schoenen zijn. Er zijn zoveel verschillende schoenen. Trouwens, met die schoenen had je niet gestaan. Ze hadden alleen maar pijn gedaan. Maar zelf weet je wel beter.

Ik weet nu ook beter. Ik ga eens naar andere schoenen zoeken, want mijn zoektocht naar dat ene perfecte paar is hopeloos. Schoenen genoeg...Toch?

exit wijsheid

Toen ik gisteren mijn agenda opendeed, kreeg ik overal kippevel. 'Maandag: 10u00: Tandarts'. Brr...Tandarts...Op zich heb ik daar nooit problemen mee. Ik heb nooit gaatjes. Ik heb nooit losse tanden. Ik heb nooit rottende tanden. Soit, ik ben iemand waar mijn tandarts nooit iets aan verdient.

Vandaag lag ik daar in die kanariegele stoel en ik mocht weer aanhoren hoe mooi mijn gebit was. Maar toen volgde de zin die ik altijd veracht als ik me al liggend op die stoel bevind: "Nu gaan we het alleen even proper maken en dan mag je gaan.". Elke keer wanneer ze dat zegt zie ik een gemene glans in haar ogen. Ik ben er dan ook rotsvast van overtuigd dat er in elke tandarts een sadist schuilt. Een sadist die zijn of haar lusten bot viert op onschuldige mensjes. En wat bedoelt ze dan met 'proper maken'? Wel, het voelt aan alsof ze met een haakje onder je tandvlees zit te peuteren en af en toe even - per ongeluk - uitschuift. Een moment waarbij ze steeds vraagt of het nog gaat. Je knikt 'ja' maar eigenlijk zou je willen roepen "You crazy b*tch...Stopt met die f*cking boor!". Maar, het valt niet mee om dat te roepen als je (1) zo'n miniatuur stofzuiger in je mond hebt hangen en (2) een drilboor hoort piepen op je tanden. Na die behandeling voel je je net gezandstraald. Je tanden knarsen op stukjes tandsteen en je mond is gevoelloos voor de volgende 10 minuten.

So far, 'so good'...Dat dacht ik toch. "Goh Annick...De wijsheid komt erdoor blijkbaar. Maar oei, dat ziet er niet echt fraai uit. Even snel een foto nemen." Ik haat mensen die 'fraai' gebruiken, zeker in combinatie met 'niet'. "Oh ja, dat dacht ik al...Die moeten eruit. Maar geen nood, je wordt onder narcose gebracht en je merkt er nadien niets van." My GOD! Ik word in slaap gedaan. Dat is de eerste keer sinds...euhm...EVER! Ik begin nu al te freaken. Stel je voor dat ik niet meer wakker word. Of dat mijn baxter verkeerd gestoken wordt en dat ze het nog eens moeten proberen. Brrr...In de krokusvakantie is het zover. Dan ga ik naar Deurne om mijn 4 wijsheden te laten trekken. Dat is nog wel even...Laat het er maar niet te snel aankomen.

Oh ja, ik maak in de krokusvakantie dus geen afspraakjes. Tenzij er mensen zijn die kicken op multi-color hamsters. Voor hen maak ik wel een uitzondering.

so what

Mijn excuses aan alle gevoelige zieltjes die volgende uitspraak niet hadden verwacht van mij. Het nieuwe nummer van Britney Spears is fantastisch. Het is zo fout dat het goed is.

Geloof mij, het heeft even geduurd vooraleer ik me durfde outen, maar er moet voor alles een eerste keer zijn.

So...It's Britney, bitch...

PS: De donkergroene, vette woordjes in mijn tekst zijn dus wel degelijk links he. Click it...Click it...Click it...

feestje II

Scroll eens een beetje naar beneden. Als je daar te lui voor bent, klik dan gewoon hier op. *tsss you lazy bum* Wel, ik heb dus nog een nummer gevonden dat ik aan mijn lijstje kan toevoegen.

Kinda new - Spektrum

It feels soooo good

censuur

Chamillionaire, 50 Cent en consoorten staan niet echt bekend om hun subtiele teksten. Integendeel, hoe explicieter hoe beter. Toch vinden deze mannen sommige teksten blijkbaar net iets té om zomaar openbaar te maken. Of is het uit schrik dat de gelovige Amerikanen het nummer niet zullen draaien?

En waarom begin ik hierover? Wel, waarschijnlijk kent je Ayo Technology van 50 Cent, Justin Timberlake en Timbaland wel. Onlangs ben ik te weten gekomen dat dat niet de oorspronkelijke titel is van dit nummer. Nee, Technology is in de plaats gekomen van....Pornography...

En wat wordt het refrein dan liefste kindjes? Wel, de juffrouw zal het eens snel vertellen:
Ayo...I'm tired of using pornography...
Why don't you just sit down on top of me?

Wel...Dat kan tellen als je het mij vraagt. Als er iemand dat tegen mij zegt, dan weet ik hoe laat het is. De koe bij de horens vatten noemen ze dat. Of in dit geval 1 hoorn.

kleine N.

Vorige week vrijdag ben ik met mijn pa en zusje naar The Kids gaan kijken in Merksem. The Ki..wie? Wacht, There Will Be No Next Time. Beter? Dacht ik al. Een optreden van hen is altijd leuk. Niet alleen hun optreden zelf, maar ook de mensen die er rondlopen zijn leuk. De best vertegenwoordigste leeftijdsgroep is die van 35 tot 65 jaar. Mannen die zich voor de gelegenheid nog eens in hun zwarte skinnyjeans - it's not a fashion statement, it's a fucking deathwish - hebben gehesen en daarop zwarte t-shirts met punky prints dragen.

Wat je dus niet verwacht, is dat je mensen van je eigen leeftijd zult zien. Maar ik had ongelijk. Wie zie ik daar opeens staan? Mijn Grote Liefde van de lagere school. Kleine N. De jongen aan wie ik liefdesbrieven gaf, geschreven op Aladin-briefpapier. De jongen aan wie ik papieren hartjes gaf die mijn papa had uitgeknipt. De jongen die ik stiekem wilde 'filmkussen' - definitie van een filmkus: allebei mond open en dan monden op elkaar, that's it. Tja, wisten wij veel...Toen was dat cool. De jongen die zich op mijn verjaardagsfeestje ooit vol kliederde met de lipstick van mijn ma.

Maar Kleine jongens worden Groot. Het is niet meer Kleine N. Het is niet meer dikkertje N. Nee, hij is geworden wat ik zoek. En laat dat me juist tegenhouden. Ik ben gewoon blijven staan en heb hem zien buitengaan na het optreden. Sommige dingen moet je gewoon laten zoals ze zijn en dit was daarvan het perfecte voorbeeld.

doe het met Flair...

...of toch maar liever niet. Een aantal weken geleden stond er in Flair het artikel: "Hou dat vakantiegevoel nog even vast.". Je moest de dag goed beginnen door - net nadat je wakker geworden was - alle spieren in je lijf eens goed te stretchen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik leg me op men rug en rek me van kop tot teen uit.

Opeens schiet er een kramp in mijn rechterkuit en mijn rechtervoet zet zich in een 'ballerinavoetje'-houding. Ik hou het niet uit van de pijn en spring uit mijn bed. Met alle macht van de wereld probeerde ik mijn voet weer in zijn normale houding te krijgen. Dat heeft zeker 2 minuten geduurd.

Gevolg...Ik - het normaal al zo happy happy ochtendmensje - had een enorm ochtendhumeur. Normaal komt er nog 'uhu' of 'kweet niet wat ik moet klaarmaken vanavond...kies maar' uit, maar die ochtend kwam er helemaal geen geluid meer uit. Ander gevolg, ik heb 2 dagen met een stijve kuit rondgelopen.

Dus, doe het met Flair, maar neem je voorzorgsmaatregelen...

hahahahahADHD

Naar avant premières gaan is big fun. Maar naar avant premières gaan van een tekenfilm is net alsof je gedropt wordt in een instelling voor ADHD-patiënten. Overal waar je kijkt zie je kinderen. Kinderen met gel in hun haar en Ralph Lauren truitjes. Kinderen met lange bruine vlechten en een 'fluostift'-roze trui van K3. Ze spelen tikkertje. Ze prikken met hun kleine vingertjes in het scherm. Ze doen koprollen en beginnen te huilen als ze plat op hun ruggetjes vallen.

Dan gaat het licht uit en beginnen ze allemaal te gillen en naar hun ouders te lopen. Hier en daar een snikje en een traantje omdat hun kleine voetjes achter een trede bleven haken. En alsof je dan nog niet genoeg gestraft bent, komt er ook nog eens zo'n lieve schattebout naast je zitten met een MEGA emmer popcorn. Geloof mij, als ik kinderen heb dan is het eerste wat ik hen leer: "Eet met je mond toe. Als je te veel lucht binnenkrijgt dan zullen je darmpjes ontploffen.". Misschien iets vriendelijker verwoord, maar toch heel duidelijk. Waarom is het trouwens nodig om op die 'niet-gepofte' maïskorreltjes te knotsen? Dat is niet de bedoeling van popcorn. Maïskorreltjes in de emmer popcorn zijn ongelukjes. Daarvan moet je afblijven.

Als ze dan ook nog eens moeten lachen en je een lauw, vochtig en plakkerig stukje popcorn op je wang krijgt, dan heb je echt zin om gillend de zaal uit te lopen. Maar daarvoor was de film veel te leuk. Meet the Robinsons is echt supergrappig. Al was het maar voor de gebrainwashte kikker en dino.

Oh ja, even verduidelijken, ik wil dolgraag kinderen. Maar dan zorg ik er wel voor dat ik ze goed opvoed.

feestje

Er bestaat instant soep. Er bestaan instant noedels. Er bestaat instant chocomelk. En er bestaat instant partymood. Er zijn 5 nummers die mij steeds in de stemming brengen. In de feeststemming wel te verstaan. Die andere stemmingen zijn voor een andere keer.

Yeah Yeah - Bodyrox ft Luciana
Cream - Federico Franchi
Rechoque - Shameboy
You gonna want me - Tiga
Black Strobe - Italian Fireflies

zie ik u graag of hou ik van u?

Toen ik en een vriendin van Highstreet naar huis reden, kwam er een heel interessant onderwerp aan bod. Wanneer zeg je: "Ik zie je graag." en wanneer zeg je: "Ik hou van je." We gaven elkaar gelijk op vlak van sterkte. 'Ik hou van je' is intenser dan 'ik zie je graag'. Maar tegen wie zeg je het een en tegen wie zeg je het ander? Hierover waren de meningen verdeeld.

Ik zie mijn vrienden graag, maar tegen mijn lief - als ik er dan al een zou hebben - zou ik 'ik hou van je' zeggen. Bij mijn autogenoot lag het helemaal anders. Zij houdt van haar vrienden en ze ziet haar lief graag. Wat is nu juist? Ik heb er al de hele dag over nagedacht. Iemand een idee?

Oh ja, het was 4 uur in de morgen toen we dit gesprek hadden en nee...no booze involved...Wij zijn gewoon heel filosofisch aangelegd...he he - en als je dat niet gelooft, maak ik je wel iets anders wijs.

jeugdliefde

Zoals sommigen wel weten heb ik een zwarte labrador die Chester heet. Hoe kom ik op die naam? Wel, ik zal het eens snel uitleggen. Ik heb Chester gekregen toen ik 16 jaar werd en in die tijd was ik GEK van Linkin Park. De zanger van LP heet Chester Bennington en dan is het plaatje snel gemaakt, niet?

Nu was ik onlangs naar een of andere muziekzender aan het kijken en wat zie ik? De nieuwe clip van Linkin Park. Een mager, kaal mannetje verschijnt op het scherm. Is dat? Kan dat? Ja inderdaad, de man waar ik een aantal jaren geleden stapel op was, bezorgde mij nu een degout van hier tot in Tokio - en waarschijnlijk nog veel verder. Toen ben ik andere videoclips gaan opzoeken van LP. Ik moest weten wat ik vroeger zo speciaal aan hem vond. Kun je geloven dat ik het nog altijd niet weet? Ik heb bijna alle oude clips gezien en er was geen enkele clip waarbij ik dacht: "Ah ja, daarom!". Nope...geen enkele...Het ergste is dat ik mijn hond nu knapper vind dan de echte Chester.

Dan heb ik eens de andere groepen opgeschreven waarvan ik destijds alles kocht - van cd's tot posters tot vlaggen. Ik kwam op dit lijstje: Papa Roach met Coby Dick -what's in a name - als zanger, Alien Ant Farm met Dryden Mitchell en Lit met weet ik veel hoe die zanger ook weer heet. Ik heb sommige video's opnieuw bekeken en weer kwam ik tot dezelfde conclusie: "Waarom in godsnaam? Was ik rond mijn 16de levensjaar extreem slechtziend?" Brrrr...

Om mezelf ervan te overtuigen dat ik nu toch een beetje smaak heb, heb ik opnieuw een lijstje gemaakt. Wat zijn momenteel mijn "mja, die mogen er wel zijn"-mannen uit de muziekwereld? Ik heb er 5 gevonden...5 mannen die meteen het cliché: "Iedereen heeft een type waarvoor hij of zij valt" doorbreken. Tenzij er iemand een lijn in ziet natuurlijk...Ik niet meteen.

1) Sean D'Hondt, Nailpin, ...
2) Adam Levine, Maroon 5, ...
3) Pete Wentz, Fall Out Boy, ...
4) Pelle Almqvist, The Hives, ...
5) Damian Kulash (rijmt op...), OK go, ...

En als je eventueel look-a-likes kent, laat ze maar thuis. 'In het echt' val ik helemaal niet op de 'types' die hier boven staan...Wat? Ik moeilijk? Hoe kom je daar nu bij...

coupe brésilienne

Iedereen heeft het waarschijnlijk al eens meegemaakt. Je zit ergens niets vermoedend met je klasgenootje te praten of naar muziek te luisteren of what ever...Opeens kijk je op en zie je iets wat je aandacht trekt. En in een flits verandert je hazelnoothartje in een portie brésilienne om U (met hoofdletter inderdaad) tegen te zeggen. Alles rond je valt stil en je moet letterlijk naar lucht happen. Je weet niet wat je moet doen. Moet je nu opstaan en weglopen? Of moet je eerder opstaan en naar je bol vanille-ijs wandelen? Je beslist om maar te blijven zitten. Stel je voor dat je voor je bol ijs staat en ineens stromen caramel begint te huilen. Van vreugde of verdriet, daar ben ik nog niet helemaal uit...

En waarom zou je? Je bol vanille-ijs is waarschijnlijk in het gezelschap van een krokant wafeltje. En wat kan een hoopje brésilienne nu doen tegen een lekker, krokant wafeltje? Niets dus. Je blijft dus zitten. Je begint een beetje te beven, want de stukjes brésilienne willen zo snel mogelijk terug een hazelnootje vormen om dit voorval zo snel mogelijk te vergeten. Je staat toch op. Het is namelijk tijd om weg te gaan. Het bolletje ijs is inderdaad in het gezelschap van een krokant wafeltje. Het was een goede beslissing om er toch maar niet op af te gaan.

Daar sta je dan. Er blaast een ijzige wind in gezicht en je voelt de caramel opborrelen. Je hazelnoothartje wordt vervolledigd met het laatste korreltje brésilienne en net als dat stukje er terug aanplakt, begint de caramel te druppen.

Tijd om op dieet te gaan lijkt me...

Teleurstelling #228...

...en meer moet daar niet over gezegd worden.