coupe brésilienne

Iedereen heeft het waarschijnlijk al eens meegemaakt. Je zit ergens niets vermoedend met je klasgenootje te praten of naar muziek te luisteren of what ever...Opeens kijk je op en zie je iets wat je aandacht trekt. En in een flits verandert je hazelnoothartje in een portie brésilienne om U (met hoofdletter inderdaad) tegen te zeggen. Alles rond je valt stil en je moet letterlijk naar lucht happen. Je weet niet wat je moet doen. Moet je nu opstaan en weglopen? Of moet je eerder opstaan en naar je bol vanille-ijs wandelen? Je beslist om maar te blijven zitten. Stel je voor dat je voor je bol ijs staat en ineens stromen caramel begint te huilen. Van vreugde of verdriet, daar ben ik nog niet helemaal uit...

En waarom zou je? Je bol vanille-ijs is waarschijnlijk in het gezelschap van een krokant wafeltje. En wat kan een hoopje brésilienne nu doen tegen een lekker, krokant wafeltje? Niets dus. Je blijft dus zitten. Je begint een beetje te beven, want de stukjes brésilienne willen zo snel mogelijk terug een hazelnootje vormen om dit voorval zo snel mogelijk te vergeten. Je staat toch op. Het is namelijk tijd om weg te gaan. Het bolletje ijs is inderdaad in het gezelschap van een krokant wafeltje. Het was een goede beslissing om er toch maar niet op af te gaan.

Daar sta je dan. Er blaast een ijzige wind in gezicht en je voelt de caramel opborrelen. Je hazelnoothartje wordt vervolledigd met het laatste korreltje brésilienne en net als dat stukje er terug aanplakt, begint de caramel te druppen.

Tijd om op dieet te gaan lijkt me...