kleine N.

Vorige week vrijdag ben ik met mijn pa en zusje naar The Kids gaan kijken in Merksem. The Ki..wie? Wacht, There Will Be No Next Time. Beter? Dacht ik al. Een optreden van hen is altijd leuk. Niet alleen hun optreden zelf, maar ook de mensen die er rondlopen zijn leuk. De best vertegenwoordigste leeftijdsgroep is die van 35 tot 65 jaar. Mannen die zich voor de gelegenheid nog eens in hun zwarte skinnyjeans - it's not a fashion statement, it's a fucking deathwish - hebben gehesen en daarop zwarte t-shirts met punky prints dragen.

Wat je dus niet verwacht, is dat je mensen van je eigen leeftijd zult zien. Maar ik had ongelijk. Wie zie ik daar opeens staan? Mijn Grote Liefde van de lagere school. Kleine N. De jongen aan wie ik liefdesbrieven gaf, geschreven op Aladin-briefpapier. De jongen aan wie ik papieren hartjes gaf die mijn papa had uitgeknipt. De jongen die ik stiekem wilde 'filmkussen' - definitie van een filmkus: allebei mond open en dan monden op elkaar, that's it. Tja, wisten wij veel...Toen was dat cool. De jongen die zich op mijn verjaardagsfeestje ooit vol kliederde met de lipstick van mijn ma.

Maar Kleine jongens worden Groot. Het is niet meer Kleine N. Het is niet meer dikkertje N. Nee, hij is geworden wat ik zoek. En laat dat me juist tegenhouden. Ik ben gewoon blijven staan en heb hem zien buitengaan na het optreden. Sommige dingen moet je gewoon laten zoals ze zijn en dit was daarvan het perfecte voorbeeld.