Ik heb er net 4 dagen zee opzitten en ik ben blij dat ik terug thuis ben. Ik heb er natuurlijk van genoten, maar ik had echt nood aan mijn eigen huisje, mijn eigen bed, mijn eigen keukentje. Als ik ergens op vakantie ben, ben ik meteen ontregeld. Alles loopt mis en ik doe of zeg de meest domme dingen. Een greep uit de 'voorvalletjes':
De eerste avond ging ik pasta maken. Ik zet mijn pot met water op het vuur en na 5 minuten kookt het nog steeds niet. Ik ruik nochtans een warme kookplaat. Wat doe je dan? Een normale mens zet alles even af en zet het dan nog eens op. Wat doe ik? Ik check met mijn blote hand welk vuur er nu eigenlijk warm is. Rechts van onder? Nee. Links van onder? Nee. Links van boven? Ja..Ja..Het domme was dat ik er 2 keer mijn hand op legde. Meteen mijn hand onder koud water gestoken. Gelukkig was het niet al te erg.
Op dag twee schraapte ik het kaarsvet van een kandelaar. Een normale mens doet dat met een tafelmes, met een botte punt. Ik doe het met een scherp vleesmes. Ik schuif uit met het mes en prik in mijn wijsvinger. De punt zat voor een milimeter in mijn vinger. Pijnlijk, maar o zo dom...
Op oudejaarsavond was het pakjestijd. Het was tijd dat ik mijn pakje aan mijn vader gaf en ik gaf het hem met de woorden: 'Dit is van jou voor mij.'. Ok toegegeven, ik wilde
That's Blue ook wel krijgen, maar wat is er slimmer dan een kado dat je zelf wilt, geven aan je vader? Natuurlijk moet je dan wel je verlangens onderdrukken en 'Dit is van mij voor jou.' zeggen...
Diezelfde avond zie ik mijn hond sukkelen. Hij heeft zijn kussentje in zijn bek en hij wilt op de zetel springen. Hij probeert, maar het lukt hem niet. Daarom zeg ik tegen mijn zusje: 'Help dat peeke eens op de wortel.'. Ja, Nikki krijgt geen champagne meer...
Maar nu komt jé van hét. De klap op de vuurpijl. Op nieuwjaarsdag beslissen we om een lange strandwandeling te maken. We zijn in de duinen en opeens krijgt Chester de zee in de gaten. Zoals gewoonlijk trekt hij van links naar rechts, van voor naar achter. Ik kan hem meestal tegenhouden. Die dag ook, maar ineens voel ik geen spanning meer op de leiband. Ik zie wel dat er een zwarte vlek langs mijn benen naar de zee schiet en ik zie ook dat ik een halve leiband in mijn handen heb. Chester's leiband was in twee gescheurd. Mijn ouders, zus en ik roepen op hem, maar hij kijkt niet eens om. Als honden hun middelpootteentje konden opsteken, mijn god hij had het gedaan. Roepen hielp dus niet, maar onder tussen was ik al erg in paniek. Zonder nadenken ren ik de het strand op en loop ik tot mijn knieën in het water om Ches eruit te halen. Ik was zeik, zeik, ZEIKnat...Geen strandwandeling, wel een natte jeansbroek en schoenen waarin de eerste de beste goudvis zich goed zou voelen. De toon was gezet voor het nieuwe jaar.
Dus ja, ik ben erg blij dat ik thuis ben. En nee, mijn schoenen zijn nog steeds niet droog...
