Aandacht aandacht

Eigenlijk mag je nooit rekening houden met een publiek, anders bestaat het
gevaar dat je iets doet waar je zelf niet achter staat.

Voor wie schrijf ik hier eigenlijk? Voor u, lief publiek. Is dat wel de bedoeling van een blog? Moet een blog niet meer een dagboek zijn dat je deelt met anderen? Ik heb mijn blog nog eens gelezen en ik heb gemerkt dat ik niet voor mezelf schrijf. Ik schrijf voor een publiek. De woorden die op deze blog verschijnen, zijn duizend keer gewikt en gewogen.

Ik zou zo graag iets ultra-persoonlijk schrijven. Misschien heb ik ongelooflijk veel problemen. Misschien ben ik tot over mijn oren verliefd. Misschien ben ik dat helemaal niet. Soms besluit ik iets persoonlijk neer te typen, maar dan begin ik - met mijn handen op het toetsenbord - enorm te twijfelen. Zou ik het wel doen? Misschien herkennen sommige mensen zich wel in wat ik schrijf. Is de ruzie of de discussie achteraf het wel waard om mijn ziel bloot te leggen?

Soms heb ik zin om een anonieme blog te beginnen. Misschien heb ik er al wel een, wie weet. Daar zou ik alles opzetten dat me echt dwars zit. Hetgeen me bezighoudt. Wat me op wolkjes doet lopen. Dat alles, zonder iemand voor de borst te stoten of iemand bang te maken.