bitchy bitch

Weet je, soms heb ik echt van die dagen waarop je me met rust moet laten. Wat je dan vooral niet moet doen, is vragen: "Wat scheelt er?". Daarmee maak je het alleen maar erger. Laat me maar gewoon doen. Om eerlijk te zijn vind ik het ook niet zo fijn als ik bitchy ben. Vaak zeg ik dan dingen waarvan ik pas later doorheb dat ze er eigenlijk waaaaay over waren. Neem nu gisteren. Gisteren was een dag waar mijn bitchy-level hoge pieken vertoonde. Zo moesten we een brief schrijven per 2, maar ik ben geen 'per 2'-persoon als het met mensen is die ik niet ken. Dus ik dacht dat in mezelf en begon aan men brief te schrijven. Ik hoorde 2 stoelen verder vaag: "Gaat je die brief niet samenschrijven?" en toen naast mij: "Tja, blijkbaar niet.". Mijn bloed begon toen al stilletjes te koken. Toen vroeg 1 van de fab's waarom ik de brief alleen schreef en toen floepte het eruit. "Ik kan niet met twee een brief schrijven. Ik ben niet zo goed in samenwerken met iemand." Ik zag dat meisje naast me - vanuit mijn ooghoek - echt kijken van: "Volgens de statistieken zit er in elke klas een bitch en ik heb ze gevonden.".

Ach wat, big deal. Is het nu zo erg dat ik niet kan samenwerken met mensen die me niet liggen? Ik ben liever eerlijk dan gemaakt vriendelijk te zijn. Want gemaakt vriendelijke mensen - of plastieke facen zoals mijn moeder ze noemt - zijn veel erger. Je weet niet wat je juist aan hen hebt. Nee, dan geef ik liever meteen toe dat ik een nukkige bitch ben.