zelfpijniging

Soms vraag ik mezelf af waarom ik sommige dingen doe. Meestal zijn het dingen waarvan ik de afloop al ken en waarvan ik weet dat die afloop me pijn gaat doen. En toch...Toch is er altijd weer die ene impuls die zegt: "Doe het.". Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik - zoals in de tekenfilmpjes - een engeltje en een duiveltje op mijn schouders heb zitten. Hoe hard het engeltje ook haar best doet, het duiveltje snoert haar steeds de mond.

Als ik dan wéér zoiets doe, dan leef ik enkele dagen op wolkjes. Na enkele dagen veranderen die donzige wolkjes in onweerswolken en de dag dáárna voel ik me ellendig. Dan kan ik me wel een mep in mijn gezicht geven. Altijd laat ik me vangen en elke keer zeg ik: "Dit was de allerlaatste keer.". Tot er een volgende keer is. En nog een volgende keer.

Ooit is het me gelukt om het engeltje te laten winnen en dan heb ik me dagen, weken, maanden, ... slecht gevoeld. Daarna was het echter wel gedaan met de domme dingen en de pijn. Maar ik moet het zelf ook nog willen...en laat dat nu juist het grote probleem zijn. Ik lig in strijd met wat goed voor me is en met wat ik zelf wil. Meestal zorgt dat voor een enorme systemoverload en ga ik wat zitten huilen in een hoekje.

Ach, het komt wel goed met me. Toch?