Die tijd komt nooit meer terug
Gisterenmiddag ben ik bij mijn grootouders gaan eten. Mijn bompa had boterhamworst gebakken. Er stond een verse pot thee en verse confituur op tafel. Ik zie mijn grootouders minstens 3 keer per week en ik ga er ook 1 keer per week eten. We hebben dus een goede band en we doen niets liever dan herinneringen bovenhalen. Gisteren ging het over onze jaren in Mons (Ardennen).
Van mijn 7 tot 14 jaar ging ik elke zomervakantie voor 6 weken naar de Ardennen. Mijn ouders en grootouders wisselden elkaar af omdat wij een winkel hebben. Elk weekend waren zowel mijn ouders en grootouders in de Ardennen en dan deden we lange wandelingen en als afsluiter van de dag een heerlijke barbeque. Tijdens de 3 weken die ik met bomma en bompa in de Ardennen was, had ik de tijd van mijn leven. We maakten afspraken en een algemene planning voor de week. Zo deden we de ene dag een grote wandeling àls we de volgende dag naar het groot openlucht zwembad van Eupen gingen. 's Avonds aten we vaak mijn lievelingskostje en na het eten genoot ik nog even van de zonsondergang op de schoot van mijn opa. We speelden dan vaak, in het licht van citronella-kaarsen, memory en domino.
We gingen ook vaak picknicken. Mijn bompa stak dan een mand vol met lekkers: brie, droge salami, confituur en frans brood. We zochten een plekje uit in het bos en legden daar een groot deken. We aten en dronken en maakten veel plezier. We genoten van het zonnetje en elkaar gezelschap.
Die tijd komt nooit meer terug, zei mijn grootvader met tranen in zijn ogen.
Inderdaad bompa, inderdaad...
Van mijn 7 tot 14 jaar ging ik elke zomervakantie voor 6 weken naar de Ardennen. Mijn ouders en grootouders wisselden elkaar af omdat wij een winkel hebben. Elk weekend waren zowel mijn ouders en grootouders in de Ardennen en dan deden we lange wandelingen en als afsluiter van de dag een heerlijke barbeque. Tijdens de 3 weken die ik met bomma en bompa in de Ardennen was, had ik de tijd van mijn leven. We maakten afspraken en een algemene planning voor de week. Zo deden we de ene dag een grote wandeling àls we de volgende dag naar het groot openlucht zwembad van Eupen gingen. 's Avonds aten we vaak mijn lievelingskostje en na het eten genoot ik nog even van de zonsondergang op de schoot van mijn opa. We speelden dan vaak, in het licht van citronella-kaarsen, memory en domino.
We gingen ook vaak picknicken. Mijn bompa stak dan een mand vol met lekkers: brie, droge salami, confituur en frans brood. We zochten een plekje uit in het bos en legden daar een groot deken. We aten en dronken en maakten veel plezier. We genoten van het zonnetje en elkaar gezelschap.
Die tijd komt nooit meer terug, zei mijn grootvader met tranen in zijn ogen.
Inderdaad bompa, inderdaad...
posted by Annick Debbaut at 11:30 p.m.
4 Comments:
Inderdaad, inderdaad, die tijd komt nooit meer terug... Maar het laat een waardevolle herinnering na die je je hele leven meedraagt, en het zijn die herinneringen die het allemaal waard maken. En er komen er nog... Hoe ouder je wordt, hoe meer redenen je krijgt om met nostalgie naar het verleden terug te kijken. Geniet ervan !
Waarom komt die tijd nooit meer terug? Zijn je grootouders er te oud voor geworden?
Mooi geschreven, Annick. Mijn ogen werden ook al vochtig.
Puur genieten...
Spijtig dat de tijd zo snel gaat.
Ik denk dat de tijd van blogs posten ook nooit meer terug komt.
Een reactie posten
<< Home