Muse Melange

Prince, Mauro & The Grooms, Millionaire, Soulwax, Slipknot en ja, zelfs Britney Spears. Deze namen kwamen bovendrijven toen ik voor de eerste keer naar 'De Nieuwe Muse' luisterde. Supermassive Black Hole (SMBH voor de vrienden) is een mengeling van allerlei dingen. Wat vooral opvalt, is dat je er zoveel 'Belgische' klanken in terug vindt.

Het begint met een Britney Spears deuntje (het lijkt verdacht veel op BitBit's 'Do Something'). Dan schakelt Bellamy & co over naar Mauro & The grooms-gitaarwerk en dat allemaal in een sausje van Soulwax. Dan komt de zanglijn...Ja, de zanglijn...Ik en Robin hebben het er al eens over gehad en we vinden dat Tim Vanhamel het eens moet zingen. Hij lijkt ons perfect voor dit nummer. Hoog, beetje zweverig, ... Maar waar hoor jij Slipknot Nikki? Wel, het komt niet zo echt tot zijn recht op de albumversie, maar toen ik het nummer live hoorde, brulde Matthew Bellamy 'SUPERMASSIVE BLACK HOLE'. Had hij toen een masker op, dan had je gezworen dat het Slipknot was die je daar zag staan. (alleen 'iets' slanker)

Ok, genoeg vergeleken. Wat vind ik van de nieuwe Muse? Toen ik het nummer voor de eerste keer hoorde, was ik er meteen mee weg. Het klinkt niet zo 'Musey' als anders, maar het is een goed nummer. Het is catchy en vernieuwend. Ik ben pro vernieuwing. Dat kan niet van alle fans gezegd worden. SMBH heeft heel wat stof doen opwaaien op verschillende Muse-fora. Wat ik het vaakst las, was dat Muse 'commercieel' is geworden. Wel, dat is toch normaal? Als je een zo groot mogelijk publiek wil aanspreken, dan moet je enkele principes links laten liggen. Dat kan niet anders. Er zijn bands die dat niet doen, maar die merken het effect daarvan snel. Ze kennen geen succes en blijven in hetzelfde circuit cirkelen. Coldplay en Placebo zijn ook 'commercieel' geworden. Dat is ook normaal. Maar in tegenstelling tot Muse, bleven zij putten uit hun vorige albums. Ze bouwen verder op wat ze eerder al hebben gemaakt. Muse breekt die muur af en bouwt met de brokstukken een nieuwe muur. Bij elke nieuwe Muse-plaat merk je een evolutie. Zo zijn Showbiz en Absolution met elkaar te vergelijken, maar je merkt wel dat de muziek volwassener is gaan klinken en dat hier en daar de accenten anders liggen. (en ja, hier ben ik weer) Maxon Blewitt is ook zo. Met When the Moon Winks hebben ze het muurtje van Maxon Blewitt afgebroken en met de brokstukken hebben ze een nieuw album 'gebouwd'. Net hetzelfde bij Millionaire. Paradisiac klinkt veel ruiger, veel rauwer dan Outside the Simian Flock.

Dat is wat ik zo fascinerend vind aan muziek. Sommige bands slagen erin om creatief uit de hoek te komen. Ze verrassen de luisteraars keer op keer met hun talent. Ze gaan er niet vanuit dat hun fans wel bij hen zullen blijven, welke muziek ze ook maken. Ze proberen nieuwe dingen en winnen daar misschien wel nieuwe fans mee. Wat hebben ze immers te verliezen? De fans die ze bij hun eerste album al hadden, zullen niet afhaken bij het tweede album. Er kunnen alleen maar fans bijkomen. Dus aan alle bands volgende oproep: DURF vernieuwen...Aan alle 'saaie' bands: pas maar op als ik cd's ga recenseren...

Voilà dit bericht is het mooiste bewijs dat ik geen zelfdiscipline heb en dat ik het blokken al beu ben...